Święty Kamil po burzliwej młodości oddanej zabawom, hazardowi i rozpuście poświęcił się niesieniu pomocy chorym i potrzebującym, stająć się tak Gigantem Miłosierdzia. Jest założycielem Zakonu Kleryków Regularnych Posługujących Chorym (Kamilianie).

Włochy z XVI wieku. Najemny żołnierz pochodzenia abruzzańskiego, zagorzały hazardzista, żebrak czyli Kamil de Lellis. Po spotkaniu z zakonnikiem kapucynem w San Giovanni Rotondo rozpoczyna się jego proces nawrócenia. Rana stopy zmusiłą go do udania się do szpitala San Giacomo w Rzymie. Jest zszokowany, widząc nieludzkie warunki, w jakich pozostawia się chorych.

Po wyzdrowieniu pozostaje w szpitalu jako pracownik, a jego powołanie stopniowo staje się charyzmatem całkowitego oddania chorym, kochania ich i służenia im „tak, jak matka kocha swoje jedyne chore dziecko”. 

Tą chrześcijańską miłością zaraża innych ludzi, „pobożnych i porządnych ludzi”, z którymi założy Zakon Kleryków Regularnych Posługujących Chorym, obecnie znany, jako Kamilianie. Sposób opieki nad chorymi przechodzi epokowy punkt zwrotny. Zasady pielęgniarskie, które ustanowił Kamil, są aktualne do dziś. 

Dokument o św. Kamilu został wzbogacony świadectwem ks. Franka Azzalliego OSM, oraz ks. Franka Monksa, byłego Przełożonego Generalnego Kamilianów. Ta ostatnia rozmowa została przeprowadzona w miejscu, w którym zmarł Kamil, 14 lipca 1614 r., i gdzie nadal znajduje się relikwia jego serca.